De Nationaal Socialistische Deutsche Arbeiter Partij of N.S.D.A.P. had een zeer geraffineerde manier om hun symboliek aan de man te brengen. Heel Duitsland werd als het ware vergiftigd met het hakenkruis. Je werd dagelijks wel op een of andere manier geconfronteerd met deze partijpropaganda. Van papieren vlaggetjes en lampionnen tot en met waxinelampjes.

Enige tijd geleden is er in Duitsland op een zolder een hele grote doos vol met hakenkruis waxine lampjes gevonden. Wij zijn er in geslaagd er een aantal te bemachtigen. Het bijzondere is dat er een verhaal bij was. Deze waxine lampjes zijn in 1938 overgebleven na een ledenwerfactie voor de N.S.D.A.P.

Tijdens die actie in 1938 kreeg iedereen die op dat moment lid werd zo’n waxine lampje als welkoms geschenk. Er werd bij gezegd dat deze lampjes in de vensterbank gezet konden worden en dat je zo aan de buurt en passanten kon laten zien dat jij lid van de N.S.D.A. P. was. Het doel was natuurlijk dat zoveel mogelijk mensen in de straat die lampjes in de vensterbank gingen zetten en om zo anderen die dat niet hadden te motiveren om ook lid te worden. Opnieuw een bijzonder uitgekookte manier om nieuwe leden te werven.

De lampjes zijn gemaakt van rode gelatine blaadjes. de bodem is van strokarton en daar is het gelatine blaadje heel mooi omheen gekrompen.
Op die wijze ontstaat dus een bekertje. Op het bekertje is een wit vlak met een hakenkruis gespoten. Gelatine is onbrandbaar en smeult allen maar weg. het moet echter niet in water komen want dan lost het helemaal op.

De lampjes zijn per 100 verpakt in een mooie transport doos. Op de doos is aan de zijkant nog met geel krijt een hakenkruis getekend. Zeer waarschijnlijk is dit in de fabriek gedaan om diverse producten uit elkaar te kunnen houden.

In het museum hebben we helaas weinig ruimte voor voertuigen.
Het is echter niet zo dat we daar geen interesse in hebben.
Eén van onze mooiste voertuigen is ongetwijfeld onderstaande 750 cc Harley Davidson WLC gebouwd in 1943. WLC is de Canadese uitvoering van Harley Davidson en dat is de zeldzamere variant. De meeste Harley’s die je normaal ziet zijn WLA uitvoeringen en dat is de Amerikaanse uitvoering.

Hij loopt als een zonnetje met een topsnelheid van ca. 130 km. De motor heeft drie versnellingen en word normaal gesproken met de voet gekoppeld.
Hij is in 2007 door Guido Hogenkamp gerestaureerd en mede in overleg met hem gespoten naar een voorbeeld van een foto uit het voorjaar van 1945.
Op die foto staan 4 Canadese motor ordonnansen voor het marechaussee bureau in Terborg. We hebben de Harley dezelfde kenmerken gegeven en hem zo een Achterhoeks tintje gegeven. De Harley wordt met enige regelmaat door mij bereden en staat normaal dus niet in het museum.

Een apart document van Nederlandse bodem maar met een Geallieerde opmaak.
Dit Nederlandse biljet van 1 gulden (in 2008 is dat 0.50 eurocent) is in de oorlog een bijzonder souvenir geworden.
De mannen van het 8e peloton van het Wiltshire Regiment tekenden op 7 oktober 1944 het biljet als souvenir voor de mensen waar ze in huis verbleven. Dit was in de omgeving Nijmegen.
Het relatief minder zeldzame biljet is daarmee een uniek stukje geschiedenis geworden.

Ringen van plexiglas.

Een populair oorlogssouvenir was een ring van plexiglas. De Nederlandse bevolking noemde deze kunststof destijds ook wel mica.
Zodra er ergens een vliegtuig was gecrashed probeerden veel burgers in de buurt van het toestel te komen en sloopten er dan zoveel mogelijk spul uit.
Het ging meestal goed totdat de Duitsers er bij kwamen, dan werden de burgers weggestuurd.
De gelukkigen die dan toch nog een stuk plexiglas hadden gescoord gingen daar dan vaak souvenirs van maken. Dat waren hangertjes voor aan een ketting maar in de meeste gevallen waren het ringen. In de ringen werd dan vaak een paar kleuren aangebracht. Meestal het rood, wit en blauw die dan de Nederlandse vlag symboliseerden. Ook oranje de kleur van het verzet en het koningshuis was populair in de oorlogsjaren. De mensen die de ringen droegen wilden daarmee laten zien dat ze echte Nederlanders waren. Het was eigenlijk een anti Duitse actie.
Ze moesten dan ook voorzichtig zijn in de buurt van Duitse militairen. Het gevaarlijkst waren echter de NSB’ers, want die begrepen de anti Duitse houding natuurlijk maar al te goed.

Voor vele onderduikers was het een welkom tijdverdrijf om die ringen te maken.

Onderduikers zaten vaak uren lang opgesloten in een kleine ruimte en dan was het prettig om iets te doen te hebben.